29 juli

Vandaag gaan we naar een markt in Cape Coast en daarna naar Elmina.

Adrian en Malin, de vrijwilligers die we gister tegen kwamen, gaan ook naar de markt dus we gaan samen. We worden steeds handiger in het reizen. Je gaat ook beter snappen wat normale prijzen zijn. Ook met onderhandelen moet je echt volhouden. Er is bijna geen enkele keer geweest dat ze je echt weg laten gaan omdat je prijs 'te laag' is.

De markt was niet zoals we hoopte dat hij was. We wilde graag souvenirs kopen maar er was vooral eten. Toen zijn we maar doorgelopen naar Cape Coast Castle. Daar verkopen ze wel souvenirs. Malin en Adrian gingen echt naar binnen voor de rondleiding. Wij hadden dat vorige week al gedaan en zouden vandaag naar Elmina gaan, een andere fort waar nederland grote invloed heeft gehad. Eerst wel even lunchen want we begonnen allebei chagrijnig te worden. In het restaurant wankelde een super jong katje verdwaald rond (groepsapp). Onwijs zielig! Het stomme is dat je gewoon niks kan doen.. In het restaurant zouden we ook Anna en Sanne ontmoeten. Met z'n vieren zijn we toen nog wat kraampjes afgegaan. En toen in een taxi naar Elmina gestapt.

In het fort werden we aan een andere groep die al begonnen was toegevoegd. Ik vond de gids wel wat weg hebben van Kevin Hart. Hij was zo ook onwijs gestresst en stopte wel eens midden in zn 'verhaal' (groepsapp). Eigenlijk las hij gewoon op wat er op het bordje stond. Het hadden meeste hadden we al gehoord bij Cape Coast Castle.

Hierna gingen we allemaal weer naar de eigen hotels

28 juli

Vandaag weer reizen naar het Hans Cottage Botel.

Na weer 5u reizen kwamen we gaar aan. Ook deze keer weer genoten van de douche. Sinds ons bezoek van vorige week hadden Daphne en ik ons haar niet meer gewassen en dat was na 5 dagen dus echt wel ranzig hahah.

In het restaurant hebben we allebei een hamburger besteld. Na een koekjes lunch en een boterham ontbijt smaakte dat zooo lekker! Toen we terug wilde naar de kamer hoorde we ineens 'DAPHNE!'. Bleken Adrian en Marlin ook hier te zitten! Bij nader inzien wisten we dat want dat hadden ze op facebook gezegt. Maar omdat wij eerst andere plannen hadden voor dit weekend hadden we er niet meer aan gedacht. We zijn bij ze gaan zitten. Ook hun project was niet goed van start gegaan. Niemand op de school waar ze zouden gaan lesgeven wisten dat ze kwamen. Ook waren ze met toetsen bezig tot de vakantie dus ze konden alleen maar nakijken. Ze vertelde ook dat ze dus bijna bij ons op het project hadden gekomen! Blijft toch raar dat elk project zo'n tegenslag krijgt.

De andere die hierheen reizen doen het op een 1 od andere manier toch beter dan wij. Zij doen er maar 2/3 uur over om hier te komen terwijl ze ongeveer even ver moeten reizen.

Morgen gaan we naar Elmina toe. Waarschijnlijk gaan we samen met Anna en eehmm ben even die andere naam kwijt. Ik heb hun ontmoet bij de ambassade in nederland. Hun bleken een week later dan wij ook naar Ghana te gaan om vrijwilligerswerk te doen. Ook in de buurt van Swedru!

27 juli

Vandaag begint ons project!

Tot mijn teleurstelling was de man die ons vandaag alles zou uitleggen Mason, de vervelende aannemer.

Maar we konden nu wel aan de slag dus hopen op het beste!

Eerst moesten we kruiwagens met zand naar binnen duwen en daarna de cementzakken.

Daarna begon hij met werken. We wilde graag leren hoe het moet want we zouden het nogal wat dagen zonder hem moeten gaan doen. Jammer genoeg communiceerde hij helemaal niet met ons. Ook werden we door wat mannen uitgelachen en voor gek verklaard dat we het zelf wilde gaan doen. Moet ook wel toegeven dat het moeilijker/zwaarder was dan gedacht. Het was vooral moeilijk om het mengsel zo op de muur te gooien dat het blijft zitten. Maar na wat uurtjes werk hebben we toch een muur af! Maar de meeste meter waren toch wel door Mason gemaakt. Het is gewoon jammer dat hij niet aardig is en relatief veel geld vraagt. Ondanks dat ik het niet graag toegeef komt hij wel goed van pas.

Na die muur zijn we gestopt. Toen pas merkte we hoe moe we eigenlijk waren. Alleen was er niet veel tijd om te rusten want we moesten de cadeautjes uitdelen. De top 3 (qua cijfers) van elke klas kregen een schrift en pennen. Bijna elk kind kreeg een luchtje en een pen/potlood. Daarna werd er gezegt dat we met de rest van de spullen naar Charity moesten maar dat vertrouwde ik inmiddels niet meer. Gierige oude vrouw! Even kijken dus wat we de rest gaan verdelen.

Inmiddels hebben we beste een goede band gekregen met de andere vrouwen hier. We hadden hun ook luchtjes/crèmetje gegeven maar die kwamen ze terug brengen. Ik snapte niet waarom want ze waren er heel blij mee? Toen vertelde juliette dat Charity boos zou worden als ze iets kregen. We hebben ze verzekerd dat wij echt niet zouden gaan vertellen dat ze het hadden. Dat vonden ze toch wel heel leuk. Ik vond het ook wel leuk om dan iets achter háár rug om te doen.

Morgen weer naar cape coast. Dit keer gaan we Elmina bezoeken en misschien naar strand/marktjes.

26 juli

Het wassen van de kinderen gebeurd steeds later in de ochtend maar volgens mij worden we nog steeds om 7u op het terrein verwacht. Ga voortaan gewoon wat later m'n bed uit.

Toen we een ballon kapot wilde gaan prikken zagen we dat de hele lijn met ballonnen eraf was gehaald..

En daarna kwam ook nog eens een hele truck met zand aangereden! Alsof we al hadden toegezegd dat we vandaag zouden gaan opknappen enz. We hebben nog helemaal geen geld! Ook hebben we gister alleen goed geïnformeerd over de prijzen. Iemand heeft blijkbaar een startsein gegeven maar dat waren wij niet. Behoorlijk geïrriteerd zijn we om uitleg gaan vragen bij Charity. Die beweerd van niks te weten. Ik geloof haar niet helemaal. Qua geld hebben we geen goed gevoel bij haar en dat werd pas ook bevestigd door Tina. Ze zei ook dat als we maar een beetje geld hadden dat we dat ook konden geven.

Tijdens ons ontbijt hoorden we ineens muziek. We gingen kijken waar het vandaan kwam en zagen dat het uit een lokaal kwam. Ze hadden een soort godsdienst les en dat begint altijd met zingen en dansen. Die vrolijk te me wel een beetje op!

Daarna dachten we leuk ons haar te laten vlecht in het dorpje. Een vrouw waarmee we water gekocht hadden zei dat ze dat daar elke ochtend haar haar liet doen. Eenmaal daar zei het vrouwtje dat ze het niet voor ons kon doen ofz.

Na een tijdje vervelen kregen we een berichtje van Tina. Ze zou langskomen! Vanaf dat moment is het beter gegaan. Tina heeft met ons gezetten en naar ons geluisterd. Ze kon heel goed verwoorden wat we bedoelde. Ze vertelde dat Charity haar en Kevin had verzekerd dat er gebouwd ging worden in deze periode. Tina was dus ook niet erg blij met Charity. Om ons te helpen heeft Tina alvast wat zakken cement, gereedschappen en iemand om te helpen betaald. Ook heeft je heel goed met Charity gesproken. Tina was het er ook absoluut niet mee eens dat Charity alleen aardig doet als je haar geld geeft. Waarschijnlijk zijn we de laatste vrijwilligers die naar dit project gaan.

Nadat Tina geweest was voelde ik me stukken beter! We kunnen aan de slag. Alleen hadden we het geld nog niet.. maar onze lieve families hebben ervoor gezorgd dat binnen een uurtje het geld hadden!

Morgen gaan we al beginnen dus we hebben weer iets om naar uit te kijken!

25 juli

Vanochtend hadden we als ontbijt een hele dikke boterham met jam. Erg lekker!

George kwam even vertellen dat hij ging regelen dat er op papier ging staat waar de 1800 cedis voor gebruikt ging worden.

Toen we na het eten het terrein op gingen zagen we dat 1 van de mannen de takken van een boom aan het halen was. Met een machete! Ik heb het zelf ook even mogen doen. Best wel gaaf!

Door al die takken te zien liggen kreeg ik een idee. We gaan een hut maken voor de kinderen! De kinderen hielpen mee met het sjouwen van de takken en palmbladeren. Toen we echt net begonnen waren kwam Joyce* langs. Ze woont in Swedru (dat is dichtbij) dus ze kwam even kijken hoe het ging. We hebben haar toen ook verteld over dat we vastlopen en nog wat andere kleine probleempjes. We hebben gister heel lang zonder stroom gezeten, geen licht en ventilator dus. Ook hebben we geen strijkbout. Nu denk je waarschijnlijk 'dat heb je toch niet nodig!?' Maar dat is tegen eitjes die insecten in je kleren kunnen leggen als je ze buiten laat drogen.

Inmiddels was weer vertrokken. Ook was het hard gaan regenen en konden we dus niet meer verder met de hut. Een wasje doen zat er ook niet in. Na een tijdje vervelen bedachten we ons dat we nog een lijn met ballonnen wilde ophangen. 1 ballon voor elke dag dat we hier nog zijn. Elke ochtend prikken we er 1 lek. Uiteindelijk zijn ze allemaal weg en gaan ook wij terug maar huis.

Later die dag gingen we praten met George, Charity en de aannemer. We hebben de prijs naar 1700 cedis kunnen krijgen. Jammer genoeg steelt het maar 20 euro. We hebben toen het overzicht doorgestuurd naar Tina. Zij zei dat 1700 cedis een goede prijs is.

Morgen gaat er naar Travel Active gebeld worden om te kijken of we het geld vam hun kunnen krijgen want het is niet onze fout. Wij hebben ons ingeschreven voor een constructie project met een sociale toevoeging. Niet alleen het sociale.

Je moet eigenlijk geluk hebben dat ze hier aan het bouwen zijn als je aankomt, dan kan je gewoon helpen. Is dat niet het geval, zoals bij ons, dan moet je dus zelf gaan betalen. Iets wat ons nooit verteld is.

Na dit gesprek gingen we even kijken wat er over was van ons beginnende hutje na al die regen. Tot onze grote verbazing hadden een paar jongens hem afgemaakt! En nog mooi ook! (Groepsapp) 1 minpuntje. Nu hebben wij morgen niet zo veel meer te doen hahah.

Hopen op mooi weer morgen zodat we een wasje kunnen doen!

*Joyce heeft ons ook geholpen tijdens de oriëntatie dagen en regeld nu nog steeds dingen voor ons zoals hotels boeken.

24 juli

Na een wat mindere nacht in de ochtend weer helpen met het wassen van de kindjes.

Deze ochtend hadden we een hele grote kom pap als ontbijt.

Daarna zou George ons de geschiedenis van ons project vertellen. Hoe het steeds groter werd en ze zelfs 100 kinderen hadden. Dit aantal moest van een toezichthouder (?) Omlaag. Nu zijn er ongeveer 40 kinderen die hier wonen. Overdag zijn er nog meer kinderen. Deze gaan hier alleen naar school.

We hebben bij hem ook de vragen over het bouwen neergelegd. We kunnen hier namelijk niks opknappen/bouwen zonder dat we er zelf voor betalen. George zou ermee naar Charity gaan.

Toen de school begonnen was zijn Daphne en ik de klassen rond gegaan om een versie van handje klap aan te leren. We hadden al gemerkt dat ze 'papagaaitje leef je nog' kende. Ze waren er erg enthousiast over.

Even later werden we bij Charity geroepen. Ze had een gesprek geregeld met de aannemer. Hij vertelde ons dat het stucen en het leggen van een vloer in het gebouw (zie foto's groepsapp*) 1800 cedis zou gaan kosten. Dit is omgerekend €383,- zijn. We wilde dit bedrag eerst even checken bij Tina. Zei vertelde ons dat we om een soort factuur moesten vragen. Anders kon ze de prijs nog niet beoordelen.

Rond 5 uur hebben we nu een vast klusje om te doen: het 'vegen' van de keuken. Zijn wij ook weer 3 kwartier zoet.

Daarna hebben we nog even gekletst met de geiten hier. Je moet toch wat.. en hun gemekker is leuker dan dat van de kinderen.

Als avondeten hadden we echte spaghetti! Geen noodles net als de vorige keer dat ze spaghetti zei.

Al met al geen hele bijzondere dag.

*Mocht je niet in de groepsapp zitten waar ik de foto's in stuur en zou je er wel in willen dan moet je maar even een berichtje sturen (als je mn nummer niet hebt dan via fb)

23 juli

Vandaag dus naar Cape Coast!

We mochten instappen in het busje bij een groep Engelse (?) en die brachten ons gratis naar het fort. Echt heel aardig. Het fort was groot zeg! (Groepsapp) en het uitzicht.. zo mooi! Voordat we met de gids meegingen vertelde een man dat hij een nederlands liedje kende. Dit werd vroeger door de gouverneur gezongen als hij een donkere vrouw koos voor een pleziertje. 'Ienemiene mutte 10 pot grutte 10 pond kaas ienemiene mutte is de baas' heel grappig om dat uit zijn mond te horen. Na een halfuurtje zelf te hebben rondgelopen gingen we mee met een gids. Hij nam ons mee door het hele fort en kon heel goed vertellen. Echt wel indrukwekkend! We liepen namelijk op de grond waar iedereen gekotst, geplast, gepoept enz heeft. Dat heeft zich gewoon als laagje grond gevormd. De orginele kanonnen en kogels lagen er nog. Er waren altijd rond de 1300 slaven aanwezig en met op z'n max kon je er 1500 slaven kwijt. We werden ook in het vrouwen en in het mannen strafhok gezet. Hier kwam je vroeger in als je probeerde weg te lopen of je verzetten tegen oa seksueel misbruik. Het vrouwenhok was en stuk kleiner (voor 8 personen) en daar moesten ze dan dagen zitten. De mannen hadden het zwaarder te verduren. Hun hadden wel een groter hok maar er kwam geen daglicht in en ze moesten daar zitten totdat ze dood waren. Als vrouw had je nog een soort uitweg uit de vieze omstandigheden. Stel je raakte zwanger in het fort van een blanken dan werd je verzorg totdat je bevallen was en hoefde je dus ook het schip niet op. Het kind kreeg scholing, maar wel met de gedachte om later z'n vaders taak te kunnen overnemen. Kwamen ze er op de boot achter dat je zwanger was dan werd je gewoon overboord gegooid. Als de slaven naar de boten moesten ging dat ook door tunnels. Er zaten hoog in de tunnels gaten zodat de blanken zonder dichtbij te komen konden zien of alles goed verliep. De tunnels waren zo warm dat de slaven lichamelijk en geestelijk te zwak waren om weerstand te bieden als ze buiten bij de schepen waren. Zelf gingen wij ook door de 'door of no return'. Nu is het daar vol met mensen die aan het vissen zijn. We mochten hier ook foto's maken. 1 dronken man was het hier niet mee eens en sloeg me en schreeuwde 'DON'T DO IT'. Omstanders maar vooral onze gids werd enorm kwaad. Die wilde hem echt een klap verkopen. Wel fijn om te zien dat ze hier echt wel voor je opkomen.

Voordat we weer aan de terugreis begonnen hebben we nog pannenkoeken gegeten in een leuk tentje. Met de winst hielpen ze kinderen aan scholing.

Hierna begonnen we toch echt aan de terugreis. Met de hulp van de Ghanese mensen kwamen we elke keer op de goede plek en vervolgens weer in de goed taxi/trotro (lokale naam voor busje).

Op het project aangekomen kwamen de kinderen op ons afgerend. Onwijs lief!

Toen was het voor mij al snel tijd voor bed want ik was kapot!

22 juli

We hebben weer wat meegemaakt

Vanochtend hebben we goed ontbeten. Ten eerste omdat we een ontbijtbuffet hadden en als 2e omdat we naar Kakum gingen.

Sam bracht ons met de taxi daarheen. Jasmijn, Nienke en Martien hadden hem de vorige dag ontmoet en scheen heel aardig te zijn.

Het begin van de tour bestond uit de hangbruggen. Zo ontzettend gaaf! En dat uitzicht! Je kon onwijs ver kijken. Je loopt op ongeveer 30 meter hoogte. Daarna ging een vrouwelijk gids vertellen over de bomen. Over wat voor 'medische krachten' ze hebben. Af en toe vergeet je eigenlijk hoeveel je uit de natuur kan gebruiken om beter te worden ipv pillen enz. Had dit tripje echt niet willen missen. Bizar dat je dan écht door tropisch regenwoud heb gelopen! We hebben daar ook in het restaurant gegeten. Ze hadden pizza dus ik en daphne waren er snel uit. Jammer genoeg was het deeg tot 2x aan toe rauw. Dan maar patatjes.

De terugweg was het grootste avontuur. Sam had tijdens de 4u in Kakum op ons gewacht. Hadden wij niet gevraagd ofz. Waarschijnlijk had hij gedacht dat we het gids gedeelte niet zouden doen. Al met al Sam was chagrijnig. De terugweg naar het hotel begon dus. (Even wat info over de wegen hier: er zijn onwijze kuilen dus ze rijden hier niet recht maar slalommend om de kuilen. Ook zijn veel wegen onverhard) eerst reed hij gewoon zoals we het van hier gewend zijn, alleen na een tijdje begon hij steeds harder te gaan. Ik dacht dat hij het deed omdat de weg wat beter geworden was. De snelheid nam meer en meer toe. Daphne had nog even gevraagt 'can you slow down?' Maar er kwam geen reactie. Toen kwam er een soort punt dat iedereen aanvoelde dit gaat niet goed! We reden met 120 km per uur door een bocht aan de linkerkant van de weg terwijl je niet kon zien of er iemand aan kwam! Iedereen hield echt zijn hart vast toen er mensen overstaken. Hij minderde naar 80 km per uur. We hoopte dat hij vanaf dat punt normaler ging doen maar hij zat zo weer op 120. Heb oprecht gedacht dat ik dood ging. We waren ook zo onwijs blij toen de politie toeterde. Sam stopte alleen niet. Ik voelde echt opluchting toen ik het 'Hans Cottage Botel' zag staan. Nu moest hij stoppen! Eenmaal op het terrein van het hotel stonden we stil en had Sam een flinke discussie met de agent die ook terecht heel fel was tegen Sam. Alleen is hij gevlucht volgens mij. Want na de die ruzie met de politie was het denk de bedoeling dat hij mee reed naar het bureau. Alleen toen stapte hij heel snel in de auto en reed de andere kant op. Daarna stons de politie langs de weg te kijken. We hebben hem nog bedankt en de agent zei dat hij naar de rechtbank gaat ofz. Ben er nog de hele dag druk van geweest.

Jasmijn, Nienke en Martien hadden maar 1 nacht geboekt dus die gingen met een andere taxi weer terug. Daphne en ik hebben de rest van de dag gebruikt om bij te komen en uit te rusten.

Toen we na het eten naar de kamer gingen om te slapen schrok ik me rot. Ik was met mn camera bezig op bed, kruipt er een kakkerlak bij mn cameratas vandaan. We hadden hem de dag ervoor al in de badkamer gespot maar daarna nooit meer gezien. Ons handpalm: Anne rent naar het personeel voor hulp, Daphne blijft kijken of de kakkerlak in ons bed blijft. Ik dus naar de bediende van het restaurant 'YOU NEED TO HELP US, THERE IS A COCKROASH IN OUR BED!' Die man lachen. Het is hier denk hetzelfde als een spinnetje in je kamer. Maar hij ging spray halen. Eenmaal in onze kamer heeft hij hem gedood en meegenomen. Op de gang hoorde we hem nog lachen. We konden er gelukkig zelf ook om lachen!

Hopen op een goede nachtrust na deze dag vol schrik momenten. Morgen weer een lange dag. Eerst naar die forten bij Cape Coast en daarna we uren terug naar het project.